4. آیه مباهله
«فَقُلْ تَعالَوْا
نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ
أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ
عَلَى الْکاذِبین» ( 1 )، بگو: بیایید پسران ما و پسران شما و زن‌های ما و
زن‌های شما و آ نهایی که به منزله جان ما و جان شما باشند، دعوت کنیم. آن
گاه در حق یکدیگر نفرین نماییم و لعنت خدا را بر دروغ‌گویان قرار دهیم.
1. حضرت فاطمه(س) فرمود : « من
اصعد الی الله خالص عبادته ،
اهبط الله عزوجل الیه افضل مصلحته » ؛ هر
کس عبادت خالص خود را به سوی
پروردگار بفرستد ، خداوند
برترین مصلحت خود را به سوی او
می فرستد.
پیامبر اکرم(ص) فرمودند:
بی شک خداوند باخشم فاطمه (ع) به خشم می آید وبا خوشنودی او خشنود می شود.
(الامالی، شیخ مفید، ص 94.)
۱۰
اسفند
جمعی از محدثین وفقهاء ومفسرین، این حدبث را«الْمَهْدِیُّ من عِتْرَتِی من وَلَدِ فَاطِمَةَ» از کتاب صحیح مسلم نقل کرده اند:
نام آن حضرت فاطمه و القاب ایشان«معصومه»، «کریمه اهلبیت»، «ستّی» و «فاطمة کبری» است. پدرش حضرت مسیبن جعفر علیه السلام و مادرش نجمه خاتون است.
چندسخن از پیامبر اسلام(ص) در باره فاطمه
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: فاطمه پاره تن من است، هر چیزى که موجب آزردگى خاطر او باشد، مرا آزار مىدهد،[1].
خوارزمى در مناقب خود آورده است که: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فاطمه علیها السّلام را مخاطب ساخته و فرمود: دخترم به درستى که خداى متعال به خشم تو خشمگین و به خوشنودى تو خوشنود است،[2].
عبد اللَّه بن مسعود گوید: رسول اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: در مقابل عصمت و طهارتى که دخترم فاطمه دارد، خداى متعال عذاب دوزخ را بر ذریه او حرام کرده است،[3].
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: دخترم از آن روى فاطمه نامیده شد که خداوند او و دوستانش را از عذاب و آتش بازگرفته است،[4].
و باز رسول اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: زمانى که روز قیامت فرارسد، از پشت حجابهاى ملکوت منادى به مردم هشدار مىدهد که همگى دیدهها فرو ببندید و سرها را به زیر افکنید، چرا که این فاطمه دخت عظیم الشأن محمد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم است که اراده دارد، بر صراط عبور نماید،[5].
[1]. ( 407). مقتل خوارزمى، فصل پنجم، ص 52؛ مناقب ابن مغازلى، حدیث 401، 402، ص 351؛ مستدرک حاکم نیشابورى، ج 3، ص 153؛ أسد الغابة، ج 5، ص 522؛ ذخائر العقبى، ص 39؛ الإصابة، ج 4، ص 378؛ تهذیب التهذیب، ج 12، ترجمة فاطمه علیها السّلام، شماره 2861، ص 442؛ مجمع الزوائد، ج 9؛ ص 203؛ کفایة الطالب، باب 99، ص 364؛ عیون أخبار الرضا علیه السّلام، حدیث 176، ص 51، باب 31؛ ینابیع الموده، باب پنجاه و ششم، ص 198.
[2]. ( 408). مقتل خوارزمى، فصل پنجم، ص 55؛ مناقب ابن مغازلى، ص 353، ح 403؛ مستدرک حاکم نیشابورى، ج 3، ص 152؛ حلیة الاولیاء، ج 4، ص 188؛ ذخائر العقبى، ص 48؛ لسان المیزان، ج 4، ص 322؛ ینابیع المودّة، باب 56، ص 200؛ کفایة الطالب، باب 99، ص 366.
در این روایت نکتهاى جالب وجود دارد که باید در آن تعمق نمود و آن این است که مراد از ذریه آن حضرت، همانا ذریه بلا فصل اوست شاهد بر این مطلب، روایتى است که شیخ صدوق در عیون اخبار الرضا علیه السّلام باب 58، ص 257 و ما بعد آن نقل کرده که امام رضا علیه السّلام به برادر خود زید النار پس از آتش زدن خانههاى بنى عباس، فرمود: اى زید! گفتار مردم کوفه تو را مغرور ساخت که گفتند: چون فاطمه خود را از تصور گناه و معصیت پروردگار دور نگاه داشت خداوند او و ذریّهاش را از آتش جهنم محافظت کرد!! به خدا سوگند این ذرّیه، جز حسن و حسین و فرزندان بطنى فاطمه کس دیگرى نیست، چرا که اگر غیر از این باشد این موسى بن جعفر که به اطاعت خدا همت نموده و در روز روزهدار و در شب به قیام و تهجّد به سر برده و تو که بر عصیان و تمرد از فرمان خدا ادامه مىدهى، در روز قیامت نزد خدا یکسان باشید، و مىبایست رتبه تو نزد او برتر باشد، زیرا تو با عصیان و او با اطاعت نزد او در یک مرتبه، قرار گرفتهاید! هرگز، هرگز چنین نیست، این امام زین العابدین على بن الحسین است که مىفرماید: براى نیکوکاران ما دو رتبه و مزیّت در اجر و ثواب ملحوظ است و براى گنهکاران ما نیز دو برابر عذاب مقرر است.
[3]. ( 409). مقتل خوارزمى، فصل پنجم، ص 51؛ عیون أخبار الرضا علیه السّلام باب 31، ح 174، ص 51؛ ینابیع المودّة، باب پنجاه و ششم، ص 194، 240؛ تاریخ بغداد، ج 12، ص 331، شماره 6772؛ و احقاق الحق، ج 10، ص 16.
[4]. ( 410). مناقب ابن مغازلى، ج 404، ص 355؛ مقتل خوارزمى، فصل پنجم، ص 55 با اختلاف و اضافات؛ مستدرک حاکم نیشابورى، ج 3، ص 153؛ لسان المیزان، ج 3، ص 237؛ اسد الغابه، ج 5، ص 523؛ ینابیع المودّة، باب پنجاه و ششم، ص 199.
[5] علامه حلى، حسن بن یوسف بن مطهر، آینه یقین (ترجمه کشف الیقین) - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1374ش.
۲۰
فروردين