اگرچه برای اهل تحقیق بابصیرت، خلافت بلافصل علی(ع) پوشیده نیست. امّا برای یاد آوری به چندحدیث ازکتب اهل سنت اشاره میشود:
1.
رسول خدا (ص) دست علی را گرفت و چنین فرمود: «إن هذا أخی و وصی و خلیفتی
فیکم فاسمعو له و أطیعوا» ([1])، هان ای خویشاوندان من بدانید که علی برادر
و وصی و خلیفه من در میان شما است، حرف او را بشنوید و از او پیروی کنید.
[1]. طبری، محمد بن جریر. تاریخ طبری، ج 1، ص 543. بیروت: دار الکتب العلمیه.
2. رسول خدا فرمود: «أَنْ
تَکُونَ مِنِّی بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى، إِلا أَنَّکَ لَسْتَ
بِنَبِیٍّ، وَأَنْتَ خَلِیفَتِی فِی کُلِّ مُؤْمِنٍ مِنْ بَعْدِی» ([1])؛
آیا راضى نمى‌شوى که منزلت تو براى من همانند منزلت هارون براى موسى باشد،
جز این‌که تو پیامبر نیستى و این‌که تو بعد از من، جانشین من در میان همه
مؤمنان هستی.
3. رسول خدا (ص) خطاب به علی (ع) فرمود: «انه لاَ
ینبغی أَنْ أَذْهَبَ الا وَأَنْتَ خلیفتی» ([2])، شایسته نیست که من از
میان مردم بروم، مگر این‌که شما جانشینی من باشی.
4. رسول خدا (ص)
فرمود: «ان عَلِیًّا منی وأنا منه وهو ولی کل مُؤْمِنٍ بعدی» ([3])،
به‌راستی علی از من است و من از او هستم و او سرپرستی همه مؤمنان پس از من
است.
5. رسول خدا (ص) فرمود: «انْتَهَیْتُ لَیْلَةَ أُسْرِیَ بِی
إِلَى سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى، فَأُوْحِیَ إِلیَّ فِی عَلِیٍّ بِثَلاَثٍ:
إِنَّهُ إِمَامُ الْمُتَّقِینَ، وَسَیِّدُ الْمُسْلِمِینَ، وَقَاِئدُ
الْغُرِّ الْمُحَجَّلِینَ إِلَى جَنِّاتِ النَّعِیمِ» ([4])؛ هنگامی‌که در
شب معراج به سدره المنتتی رسیدم، خداوند به من درباره علی (ع) سه چیز وحی
کرد: به‌راستی‌که او پیشوای پرهیزکاران، سردار مسلمانان و جلوداران
روسفیدان به‌سوی بهشت سرشار از نعمت خداوند است.
6. رسول خدا (ص)
فرمود: «من کنت مولاه فعلى مولاه. اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و
ابغض من أبغضه و انصر من نصره و اخذل من خذله» ([5])؛ خدایا دوست بدار هر
کس که علی را دوست می‌دارد و دشمن بدار هر کس را که او را دشمن می‌دارد و
بغض و کینه داشته باش به هر کس که بغض و کینه او را در دل دارد و یاری کن
کسی را که او را یاری می‌کند و خوار گردان کسی را که او را خوار کند.
[1].
الشیبانی، عمرو بن أبی عاصم الضحاک. السنة. تحقیق: محمد ناصر الدین
الألبانی، ج 2، ص 603، بیروت: المکتب الإسلامی، الطبعة: الأولى، 1400 هـ.
[2].
الحاکم النیسابوری، محمد بن عبدالله أبو عبدالله. المستدرک على الصحیحین،
تحقیق: مصطفى عبد القادر عطا، ج 3، ص 143. بیروت: دار الکتب العلمیة. چاپ
اول -1411 هـ - 1990 م.
[3]. الشیبانی، أحمد بن حنبل أبو عبدالله. مسند الإمام أحمد بن حنبل، ج 4، ص 437. مصر: مؤسسة قرطبة.
[4]. اصفهانی، ابونعیم. معرفة الصحابة، ج 3، ص 1587.
[5]. الهیثمی، علی بن أبی بکر. مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج 9، ص 105. بیزوت: دار الریان للتراث/دار الکتاب العربی. چاپ، 1407
