خداوند متعال قبولی اعمال بندگانش را مشروط به پذیرش ولایت علی (ع) نموده است.
روایات متعدد، در منابع شیعه و أهل سنت، در این باره وجود دارند، که در ذیل به چند نمونه اشاره می‌شود.
پیامبر اکرم (ص) فرمود: «یَا عَلِیُّ لَوْ أَنَ عَبْداً عَبَدَ اللَّهَ
مِثْلَ مَا دَام نُوحٌ فِی قَوْمِهِ وَ کَانَ لَهُ مِثْلُ جَبَلِ أُحُدٍ
ذَهَباً فَأَنْفَقَهُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ مُدَّ فِی عُمُرِهِ حَتَّى
حَجَّ أَلْفَ عَامٍ عَلَى قَدَمَیْهِ ثُمَّ قُتِلَ بَیْنَ الصَّفَا وَ
الْمَرْوَةِ مَظْلُوماً ثُمَّ لَمْ یُوَالِکَ یَا عَلِیُّ لَمْ یَشَمَّ
رَائِحَة الْجَنَّةِ وَ لَمْ یَدْخُلْهَا.» ( 1 )، ای علی! اگر یک بنده‌ای
به اندازه عمر نوح عبادت کند و به اندازه کوه أحد، طلا در راه خدا انفاق
کند و هزار بار با پای پیاده به زیارت خانه خدا برود و در بین صفا و مروه،
مظلومانه کشته شود؛ اگر با این عمل سنگین، ولایت تو را نداشته باشد، فردای
قیامت بوی بهشت به مشام او نخواهد رسید.
در این حدیث پیامبر اسلام
(ص) ولایت حضرت علی (ع) را عدل اسلام قرار داده، همان گونه که هیچ عمل بدون
پذیرش اسلام قبول نیست، بدون پذیرش ولایت علی (ع) نیز هیچ عمل قابل قبول
نیست.
1. طبرى آملى، عماد الدین أبی جعفر محمد بن أبی القاسم، بشارة المصطفى لشیعة المرتضى، ص 94. نجف: مکتبه الحیدریه. چاپ، دوم، 1383 ق.
