کلمه خلیل از ماده خَلّۀ (بفتح اول و فتح وتشدید دوم) است، که بمعنای احتیاج و فقر است، حقیت معنای خلیل عبارت است از شخص نیاز مند و محتاج وفقیر، چون حضرت ابراهیم با نهایت در جه عفت و استغنای نفس بود و از دیگران منقطع شده و تنها بسوی پروردیگار متعال متوجه شده بود. به این جهت لقب خلیل را به او دادند،
(احتجاج طبرسی ص 36)
