به نقل از امام حسن مجتبى علیه السلام.
1. متکبرانه راه نمی رفت، بلکه با وقار و تأنّى راه مى رفت.
2. هنگام راه رفتن سر را به زیر مى افکند.
3. و قتی با کسی سخن می گفت نگاه ارباب گونه و حاکم مداران نداشت.
4. در نگاه کردن دریده چشم نبود و به گوشهء چشم نگاه نمى کرد.
5. اول فکر می کرد بعد سخن میگفت.
6. و در حال سخن گفتن نیز فکر میکرد.
7. بدون جهت و نیاز سخن نمی گفت.
8. کلامش کوتاه و پر معنى بود.
9. آشکار و شمرده سخن مى گفت.
20. نرم و ملایم و بدون گستاخى و درشتى سخن مى گفت.
21. کسى را تحقیر نمى نمی کرد.
22. نعمتى کم را بزرگ دانسته و هیچ نعمتى را مذمّت نمى کرد.
23. خوردنى و آشامیدنى را مدح و ذم نمى کرد.
24. هرگز براى دنیا و آنچه مربوط به آنست خشمگین نمى شد.
25. هر گاه ستمى مى شد غضبناک مى گشت تا حق را یارى نمى داد خشمش فرو نمى نشست.
26. هنگامى که اشاره مى کرد به دست اشاره مى نمود نه با چشم و ابرو.
27. هر گاه شگفت زده مى شد کف دست را برمى گرداند .
28. هنگام گفتگو دست را حرکت مى داد و انگشت ابهام دست چپ را به کف دست راست مى زد .
29. وقت خشم مى گرفت روى مى گرداند و خود را دور مى کرد.
30. وقتی شاد مى گردید ، دیده فرو مى بست .
31.خندیدنش بیشتر تبسّم بود .
نویسنده : الشیخ الصدوق(وفات 381)، ( مترجم : شاهرودی ). ناشر : دار الکتب الاسلامیه .چاپ دوم، 1377 ش .
